Ξημέρωσε 14, στις 6 έπρεπε να'μαι στο μαιευτήριο και ήμουν εκεί. Ένιωθα πολύ αμήχανα. Χαιρέτησα τον άντρα μου και πήγα να ξεκινήσουμε τη διαδικασία.
Δεν ήμουν αγχωμένη για τη γέννα, ποτέ στους τόσους μήνες δε με άγχωσε. Ήξερα πως και να ταλαιπωρηθώ θα είναι κάτι που θα τελειώσει.
Συμπλήρωσα ένα ερωτηματολόγιο και ήρθε μια μαία και με παρέλαβε. Τους χώρους και τη διαδικασία την ήξερα, με είχε πάει κάποιες μέρες πριν ο γιατρός μου και μου τα είχε εξηγήσει όλα.
Πήγαμε λοιπόν στο πρώτο "δωματιάκι" μου έδωσε ρόμπα, παντόφλες και μια τσάντα να αποθηκεύσω τα ρούχα μου. Ακούσαμε το μωρό, μου έκανε καρδιογράφημα και φυσικά το κλίσμα - ήταν πολύ πολύ καλύτερα από αυτά που είχα ακούσει.
Και τώρα αρχίζουν τα ωραία. Με πήραν με καροτσάκι - μα μπορώ να περπατήσω - έτσι έχει η διαδικασία, φώναξαν τον άντρα μου να του δώσω την τσάντα με τα ρούχα και πήγαμε στο δεύτερο "δωματιάκι". Με έβαλαν αυτοί στο κρεβάτι, εγώ δε χρειαζόταν να κάνω τίποτα. Με σύνδεσαν με καλώδια για να βλέπουν τισ συσπάσεις και να ακούμε το μωρό, μου έβαλαν ορό, πέρασε ο καρδιολόγος να δει το γράφημά μου. Ήταν καλά, όποια μαία περνούσε ερχόταν και μου μιλούσε. Όλες πολύ ευγενικές.
Να ήρθε και η μαία μου, "Καλημέρα Αγγελικούλα, όλα καλα? Να το ρίξω?" Εννοούσε το φάρμακο για την πρόκληση των πόνων. Καλημέρα, όλα καλά, ναι ας ξεκινήσουμε. Είχε πάει 8 η ώρα. Πιάσαμε την κουβέντα για διάφορα, περνούσε και ο γιατρός και με έβλεπε. Ωχ σαν κάτι να άρχισε να πονάει. Μην ανησυχείς, έχουμε ακόμη.... Και το μωρό είναι ψηλά, θα μας πάρει ώρες. Εννιά και κάτι φώναξαν και το σύζυγό μου να έρθει - έτσι είχαμε αποφασίσει, θα ερχόταν και θα καθόταν όσο άντεχε. Πριν τις 12 δε γεννάμε του είπε η μαία, το μωρό δε θέλει να κατέβει, ειδοποίησε να μην αρχίσουν κι έρχονται από τώρα. Οι δικοί μου όμως είχαν ήδη έρθει.
Μου έσπασε η μαία τα νερά, τα οποία είπε ήταν λιγοστά, δεν θα άντεχε άλλη μέρα το μωρό μέσα. Δεν πέρασε μισή ώρα κι άρχισα να πονάω πολύ μα πάρα πολύ. Είχα συστηματικές συσπάσεις είπε, με έπιασε πολύ γρήγορα το φάρμακο. "Θα μου σπάσεις το χέρι" ήταν η κουβέντα του άντρα μου.
Η μαία: Πονάς? Εγώ: Αντέχω κι άλλο. Μου είπαν όταν δεν αντέχω να ζητήσω την επισκληρήδιο αλλά δεν ξέρω πόσο θα πονέσω ακόμη. Μαία: Ξέρω εγώ. Σας είπα? Πάμε πολύ καλά, μέχρι τις 11:30 θα έχουμε γεννήσει.
Αφού με άφησε κανά μισάωρο με τους πόνους, γυρισμένη στο πλάι, φώναξε και μου έκαναν την ένεση, ξαφνικά οι πόνοι πέρασαν. Ωχ ένας πόνος χαμηλά, τι είναι αυτό? Το κεφάλι, το μωρό είχε κατέβει, τόσο μα τόσο γρήγορα! Κάναμε κάποιες αναπνοές και λέει η μαία, βλέπω μαλλιά, πολλά μαλλιά, νοσοκόμοι.....
Έρχονται αμέσως με πάνε στο χειρουργείο και πριν καλά καλά με ετοιμάσουν στο κρεβάτι, με 3 σπρωξίματα, το μωρό ήταν στην αγκαλιά μου. 11:40
Ήταν σα γατάκι που κρύωνε και νιαούριζε. Ευχαριστώ τον άντρα μου για το κλεφτό βίντεο των 10" που τράβηξε την ώρα που είχα το μπεμπίδι μου αγκαλιά, η πρώτη αγκαλιά.
Η μεγαλύτερη στιγμή της ζωής μου!
Δεν ήμουν αγχωμένη για τη γέννα, ποτέ στους τόσους μήνες δε με άγχωσε. Ήξερα πως και να ταλαιπωρηθώ θα είναι κάτι που θα τελειώσει.
Συμπλήρωσα ένα ερωτηματολόγιο και ήρθε μια μαία και με παρέλαβε. Τους χώρους και τη διαδικασία την ήξερα, με είχε πάει κάποιες μέρες πριν ο γιατρός μου και μου τα είχε εξηγήσει όλα.
Πήγαμε λοιπόν στο πρώτο "δωματιάκι" μου έδωσε ρόμπα, παντόφλες και μια τσάντα να αποθηκεύσω τα ρούχα μου. Ακούσαμε το μωρό, μου έκανε καρδιογράφημα και φυσικά το κλίσμα - ήταν πολύ πολύ καλύτερα από αυτά που είχα ακούσει.
Και τώρα αρχίζουν τα ωραία. Με πήραν με καροτσάκι - μα μπορώ να περπατήσω - έτσι έχει η διαδικασία, φώναξαν τον άντρα μου να του δώσω την τσάντα με τα ρούχα και πήγαμε στο δεύτερο "δωματιάκι". Με έβαλαν αυτοί στο κρεβάτι, εγώ δε χρειαζόταν να κάνω τίποτα. Με σύνδεσαν με καλώδια για να βλέπουν τισ συσπάσεις και να ακούμε το μωρό, μου έβαλαν ορό, πέρασε ο καρδιολόγος να δει το γράφημά μου. Ήταν καλά, όποια μαία περνούσε ερχόταν και μου μιλούσε. Όλες πολύ ευγενικές.
Να ήρθε και η μαία μου, "Καλημέρα Αγγελικούλα, όλα καλα? Να το ρίξω?" Εννοούσε το φάρμακο για την πρόκληση των πόνων. Καλημέρα, όλα καλά, ναι ας ξεκινήσουμε. Είχε πάει 8 η ώρα. Πιάσαμε την κουβέντα για διάφορα, περνούσε και ο γιατρός και με έβλεπε. Ωχ σαν κάτι να άρχισε να πονάει. Μην ανησυχείς, έχουμε ακόμη.... Και το μωρό είναι ψηλά, θα μας πάρει ώρες. Εννιά και κάτι φώναξαν και το σύζυγό μου να έρθει - έτσι είχαμε αποφασίσει, θα ερχόταν και θα καθόταν όσο άντεχε. Πριν τις 12 δε γεννάμε του είπε η μαία, το μωρό δε θέλει να κατέβει, ειδοποίησε να μην αρχίσουν κι έρχονται από τώρα. Οι δικοί μου όμως είχαν ήδη έρθει.
Μου έσπασε η μαία τα νερά, τα οποία είπε ήταν λιγοστά, δεν θα άντεχε άλλη μέρα το μωρό μέσα. Δεν πέρασε μισή ώρα κι άρχισα να πονάω πολύ μα πάρα πολύ. Είχα συστηματικές συσπάσεις είπε, με έπιασε πολύ γρήγορα το φάρμακο. "Θα μου σπάσεις το χέρι" ήταν η κουβέντα του άντρα μου.
Η μαία: Πονάς? Εγώ: Αντέχω κι άλλο. Μου είπαν όταν δεν αντέχω να ζητήσω την επισκληρήδιο αλλά δεν ξέρω πόσο θα πονέσω ακόμη. Μαία: Ξέρω εγώ. Σας είπα? Πάμε πολύ καλά, μέχρι τις 11:30 θα έχουμε γεννήσει.
Αφού με άφησε κανά μισάωρο με τους πόνους, γυρισμένη στο πλάι, φώναξε και μου έκαναν την ένεση, ξαφνικά οι πόνοι πέρασαν. Ωχ ένας πόνος χαμηλά, τι είναι αυτό? Το κεφάλι, το μωρό είχε κατέβει, τόσο μα τόσο γρήγορα! Κάναμε κάποιες αναπνοές και λέει η μαία, βλέπω μαλλιά, πολλά μαλλιά, νοσοκόμοι.....
Έρχονται αμέσως με πάνε στο χειρουργείο και πριν καλά καλά με ετοιμάσουν στο κρεβάτι, με 3 σπρωξίματα, το μωρό ήταν στην αγκαλιά μου. 11:40
Ήταν σα γατάκι που κρύωνε και νιαούριζε. Ευχαριστώ τον άντρα μου για το κλεφτό βίντεο των 10" που τράβηξε την ώρα που είχα το μπεμπίδι μου αγκαλιά, η πρώτη αγκαλιά.
Η μεγαλύτερη στιγμή της ζωής μου!
